Ağlama duvarı..

Yine bir gün sıkışıp kalmışım,avazımın çıktığı kadar bağırmak istiyormuşum,ne yapsam ne yapsam.
E hadi bloğu açayım yazayım bari demişim.
Zor günlerden geçiyorum hem de fazlasıyla.
Sorumluluklar bazen insanı iki duvar arasında sıkıştırıp bırakıyor,kaçamıyorsun.

Fuar zamanı geldi,İstabul'a gitmem gerekiyor.
Aylardır üzerine çalışıyoruz ve eksik bir şey çıkacak diye çok korkuyorum.
Fuar demek evden uzakta geçireceğim günler demek,Sarpı bırakmak zaten yeterince koyuyor,burnumun ucunda sürekli sızlama gözümde yaş.
Talat'ın olmaması üzerine tuzu biberi.
Hayır aksi gibi,3 gün olan fuar bu sene 4 gün.
Her şeyi aynı anda organize etmek isterken beynim,vücudum iflas etmek üzere.

Fuara gideceğim,iş kısmını bir yere koydum.
Üzerime giyecek kıyafetleri bile organize edemedim.
Gömlekleri yıka ütüle,üzerine uyan pantalon bul (ki şişmanlıktan dert yakınamayacak kadar yorgunum)
Valiz hazırla.
Sarpın 5 gün boyunca yemeklerini,yoğurdunu,peynirini,ara öğünlerini ayarla.
Bakıcımızın saatlerini ayarlamaya çalış,anlayışla karşılamasını umut et.
Bu arada yapılacak bu kadar iş varken bugün Salı ve ben yarın gidiyorum.
Kimseden beni anlamasını beklemiyorum,anlaşılmayı da umut etmiyorum,ama yorgunum.
Mideme oturan öküz kalkarsa rahat bir nefes alacağım sanırım.
Buda bitti.
Esen kalın.
Fit.