Canım oğlum,hızla büyümeye devam ediyorsun,bende seninle birlikte tecrübe edinmeye.
Koşullar bazen beni/bizi çok zorlasa da,senin için en iyi olanı yapmaya çalıştığımızdan/yapacağımızdan emin olabilirsin.
Yalnız olmamız,yani bir kardeşin gelecek olması,iş yoğunluğu,büyüme stresin,hepsi bir taraftan bazen beni o kadar zorluyor ki.
Hemen kendime geliyorum, neden zorlanıyorum diye soruyorum ama çok da şaşırmıyorum.
Yorgunum.
Bağlılığın biraz bağımlı hale gelmeye başlıyor gibi ve biz panik olmaya başladık.
Okulda,oyun gurubunda özel seansa başladın.Öğretmeninle oyun oynarken,Seval hanım dışarıda bekliyor,okulun içinde ancak sizin diğer odanızda.
Bugün ilk defa ayırdılar sizi ve sen çok ağladın.Belki de çok değil ama böyle anlarda bir dakika bile bana bir asır geliyor.Her şeyi senin iyiliğin için yapmaya çalışırken,incineceksin,üzüleceksin diye çok korkuyorum.Mideme giren ağrı öyle büyük ki,anne olunca anlarsın lafı benim için bir kez daha kıymetleniyor.
Evlat sevgisi...Hiç bir şeye değişilmeyecek,tarif edilemez duyguymuş,yine-yeniden anladım.
Seni o kadar çok seviyorum ki,umarım hayatında boyunca senin çok çok mutlu olmanı sağlar,ve o anlarına tanık oluruz.
İyi ki varsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder