Nedeni mi?
Bazen biliyorum,bazen bilmiyorum desem yeri.
İnsanın canı hem gülmek hem ağlamak isteyebiliyormuş.
Biri nasılsın dese oturup ağlayasım geliyor.Ben de bilmiyorum çünkü nasıl olduğumu.Neyin,neden olduğunu...
Annelik çok çok güzel bir duyguymuş ama yalnız olunca bir o kadar zormuş.
Sarp için kendimce 2 yıl,3 ay,7 gündür :) en iyisini yapmaya çalışıyorum.Aslında yapmak zorunda olduğumu da biliyorum.
Bu çocuğu ben doğurdum,bile bile,isteye ,isteye. Şimdi tabi ki bakımından,yemesinden,giyinmesinden ben sorumlu olacağım.Ay o kadar uykusuz günlerrrr geçirdim ki diye başlayan cümlelerim olmadı mı,oldu. Ne için,kimin için? Sanırım konuşmak,kendimi iyi etme yollarımdan biri.
Eskiden gezmeyi,yemeği,içmeyi seven biri olarak insan bir dumur oluyor.3 yıldır kaç kez kendim için bir şey yaptım sorusunu hiç aklıma getirmemeye çalışıyorum mesela :) Yılların bu kadar hızlı geçtiği zamanda,insanın kendine zaman ayırmaması ,ayırmamış olması diken gibi batıyor kendine.Canını acıtıyor. Bir süre sonra görev haline gelen bunca şeye kendim alt yapı hazırlamadım mı? Hazırladım.
Kendimle beraber başkalarına da kızıyorum zaman zaman.Nedense birikmişlikten mi bilinmez kızgınlıklar bir anda kırgınlık oluyor,o insanı üzüyor,hem de fazlasıyla.
Ben ne zaman böyle içime atar oldum,kabuğuma kapandım orası bilinmez.
Ama sustukça birikti,biriktikçe dağ oldu.Önleyemiyorum.
Neden desen,cevap veremiyorum,konuşamıyorum.
Her şey boğazımda bir yumru,oturuyor kalkmıyor.
Gözlerim nemli nemli.
Tek bildiğim şimdilik yorgunum,kelimelerle ifade edilemeyecek kadar.
Geçecek mi evet.
Tek isteğim hasarsız,kazasız,belasız geçip gitmesi.
Hem de bir an önce.
Son isteğim de mutlu olmak.Şen kahkahalar atacak kadar mutlu,umutlu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder