2011 Eylülden beri beklediğim bu veda anının bu kadar zor olacağını tahmin etmemiştim.
Çok eşya yoktu belki toplanacak,bir yılda biriken anılar da çok fazla gözükmüyordu.
Ne zaman ki kolileri toplamaya başladım içimin cız ettiğini burnumun direğinin sızladığını anladım...
Zor şeydir bu veda denen meret.Nereye gidersen git ardında birilerini bırakıyorsun.İster istemez ayrılıyorsun.
Ne güzel olurdu her istediğinle istediğin zaman görüşebilsen,kah gülsen kah ağlasan.
Ama malesef hepsi aynı anda olmuyor.
Talat'ın işte olması da işimiz zorlaştırdı sanırım.
Elimde valizler,ilk yuvamız dediğimiz evimizden çıkarken,çıkamadım...
Gözlerimden yaşlar süzülüverdi.
Kimbilir belki ne zaman geleceğim,ya da gelsem bile misafir gibi...
Havaalanına gittiğimde,hiç gelmek istemediğim yer bir anda gözümde büyüdü,büyüdü...
En önemlisi,hatıralar,yaşananlar,arkadaşlar,dostluklar.
Kısa zamanda birikenler kısacası...
Umarım bundan sonra bu güzel dostluklar devam eder,tek temennim.
Hoşçakal Diyarbakır...
Sevgiler,
Fit.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder