Sarp...

Bugün ikinci haftamız oldu bile...zaman nasıl hızlı geçiyor inanamıyorum.
Hafta hafta gebeliğin sonlarına yaklaşıyorken,şimdi bir bakmışım hafta hafta Sarp'ın büyümesini seyrediyorum.
Çok güzel bir başlangıç yaptık.
Zor da olsa istediğim gibi normal doğum yapıp ,oğlumuzu kucağımıza aldık,hala rüyada gibiyim.
İki haftadır evde oğlumuz var inanılmaz,tarif edilemez bir duygu.

İki hafta çok da kolay geçmedi tabi ki,pek de hayal ettiğim gibi değil en azından.Normal doğum yaptığım için çok kolay toparlandım ve hiç yatmadım.Her işimi kendim halledebildim bu duygu bile inanılmaz güzel bir his,tıpkı eski günlerdeki gibi.
3.gün Sarpîn sarılık olmasıyla zor günler başladı aslında.Apar topar hastaneye yatırmamız ve oğlumuzun bir gün boyunca fototerapi alması inanılmaz can sıkıcı bir olaymış.
Onu orada yatırıp üzerine bir de iki saat ağlamasını seyretmek,resmen diri diri mezara koyulmak gibi bir şeydi.Anne olunca anlarsın dedikleri böyle bir şey,resmen ciğerim yandı.Allah beterinden saklasın tabi ama iki haftadır her gece kafamı yastığa koyduğumda hala o ağlama sesi kulaklarımdan gitmiyor bir türlü.Hemşirelerin iki saat boyunca cihazdan çıkarmayacaksınız demesiyle biz de öylece kaldık iki saat,sonradan neyse ki kendimize geldikte her ağladığında kucağımıza alıp emzirip sakinleştirip tekrar yatırdık.
Doğduğundan beri o kadar topuk kanı aldırdık ki,iki gram canından can gidiyor sanki.İnsanda ister istemez vicdan azabı da gelişiyor,yeni anne baba olmak böyle bir şey sanırım,acaba bizden kaynaklı mı,ben emziremedim mi gibi kafamda deli sorular...İnsan yavaş yavaş alışıyor ama çok zor.

İki haftadır sürekli doktor kontrolündeyiz,insan bir türlü konduramıyor,canından can gidiyor ama bir yandan da sürekli Allah beterinden saklasın diyoruz,
Talat ve anneler en büyük destekçimiz tabi ki,hep beraber atlatacağız bu süreçleri.
Şu sarılığı düşürdükmü değmeyin keyfimize.
Fitnat.