Ölüm Allah’ın emri de şu ayrılık olmasaydı...

O kadar güzel yazılmış ki...
Bugünlerde hep aynı şeyi düşünüyorum.

Ölüm Allah'ın Emri de,
Şu ayrılık olmasaydı.
Hepimiz güle oynaya doğumu kabul ettiğimiz gibi,ölümü de kabul etmek zorunda kalıyoruz.
Ama alışamıyor insan.
Herhangi bir sözde,herhangi bir konuşmada,fotoğrafta...

Aci bir türlü dinmek bilmiyor.
Babanemm yokluğuna alışamıyorum.
Sen öldükten sonra dedemi bile arayamıyorum,diyecek hiç bir şeyim yok..

Nasılsın mı demeliyim? Nasıl olduğunu biliyorum.
Üzülme mi demeliyim? Ben deli gibi üzülürken.
Geçecek mi demeliyim? Geçmeyeceğini bile bile...

Tek bildiğim seni çok ama çok özlediğim.
Tek yapabildiğim dua etmek...

Geçen gece rüyamda gördüm seni.Yaşıyordun ve benimle dalga geçiyordun ölmedim ki diye.
Uykuyu sevmeyen ben,ilk defa uyanmak istemedim,günlerce gecelerce uyumak istedim.
Ama olmadı.Uyandım.
Ve anladım ki...

Her güzel şey bitermiş bir gün bildim.
Her güzel gün bitermiş öğretildim.
Seni çok seviyorum babanem.
Fitnat...