Zaman...

Zaman her şeyin ilacı,derlerdi,doğruymuş...
Babanemi kaybettiğimde-yazarken bile inanamıyorum-dünyam durdu sandım.
Hiç bir şey yapamayacak,hayata devam edemeyecek gibi oldum.

Etrafımda sürekli söylentiler,bak ne kadar güzel yaşadı,Allah sıralı ölüm versin,o sizi çok seviyordu,her şeyinizi gördü,kendine dikkat etmen lazım,sizin daha uzun bir ömrünüz var,kalanlara sabır versin vs...
Bunlar uzayıp gidiyor.
Anlamadıklarını tek şey,benim artık bir babanem yok.
Hani o canımdan sevdiğim,yanakları al al,adaşım...

Son 10 gündür seyahatlerdeyim.
Çanakkale,Adana,Aydın,Van,Diyarbakır...
Evet hesapladım.7500 km yol.
Şikayetçi miyim? Hayr.
Bana bu acımın arasında ilaç gibi geldi.
Babanemi unutturmadı ama acımı dindirmeme yardımcı oldu,geceleri hala çok zorlansam da.

Bundan sonra tek yapabildiğim şey dua etmek.
Dualarımız seninle babanem,sen rahat uyu.
Fit.