Hayatta en özel insanlardan biri belki ilki anne bence.Herkesin annesi mutlaka kendine özel,kendine güzeldir ama benim annem sanki bambaşka.Resmen elim,kolum,kulağım,her şeyim.Ne zaman ihtiyacım olsa bir bakıyorum yanı başımda.Hem de hiç bir şey beklemeden,hiç terslenmeden,hiç kızmadan,kırılmadan.Ne yaparsak yapalım,ne dersek diyelim o hep aynı.Aynı düşünceli insan.
Ben annemi hep çok sevdim ama sanki yıllar geçtikçe sevgim daha da artıyor,hem de fazlasıyla.Annemin meşhur lafı,'anne olunca anlarsın'sanırım artık gerçekleşiyor :) Anne oluyorum ve onu her gün biraz daha fazla anlayacağım.
Geçen hafta yine ansızın çıktı geldi,el kolu her zamanki gibi dolu.Meyveler,sebzeler.Hemen eve gelip evimizi toplar,ütümüzü yapar,çamaşırımızı yıkar.
Antalya'ya seyahate gidince bunu bir fırsat bilmiş ve koşarak bize gelmiş.Malum aşure zamanı,bir güzel bizde aşureleri yapmış,komşulara dağıtmış.Bütün dolaplarımı düzenlemiş,bir de doğum için malum çarşaflarımı hazırladığı için (evet 4.5 ay önceden,hangi çarşaf hastaneye gidecek,hangisi evde kullanılacak :) birde gitmiş onun eksiklerini tamamlamış.
Ben o bu kadar iş yapıp yoruluyor diye ona üzülüyorum,o ben çok çalışıyorum diye bana üzülüp,işlerimi halletmeye çalışıyor,komik bir halimiz var.
Sonuç olarak,ben annemi çok anma çok seviyorum.İnşallah bizim sıpa da bizleri bu kadar çok sever.
Annelerinize iyi bakın!
Sevgiler,
Fit.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder