Kapkaranlık bir güne uyanmak.
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir gün.
Yaşadığım ülkeden ve insanlarından utanç duymak.
Bu ülkeye bile bile bir evlat getirecek olmanın karamsarlığı...
Denilecek hiç bir şey yok,göz göre göre teslim ettik ülkeyi.
Hem de kime?
Aylarca insanların ölmesine neden olan,insanların acılarını bile yaşamalarına izin vermeyen,Atatürk'ü tanımayan,insanlara sevgiyi geçtim saygısı,tahammülü olmayan,kendi dediğinden başka doğrusu olmayan,kadınlarını vasıfsız insan gören,insanları açlık sınırına taşıyan,yiyecek ekmek bile bulamamalarına neden olan,ülkeyi karış karış satan,iç savaş çıkartan,tüm teröristlerle iş birliği yapan insanlara...
Daha fazla sayamıyorum,saydıkça,yazdıkça boğazım düğümleniyor.
Bu ülkenin %50 insanı dedi ki,ne yaparlarsa yapsınlar ben yine bu insanlara oy veriyorum.Yiyecek ekmeğim yok ama olsun,çaldılar AMA olumlu şeylerde yaptılar diye diye,diye diye bu koskoca AMAların arkasına sığınarak sandığa ikinci kez gidip bu insanlara oy verdiler.Hem de öyle bir oy ki,kalktılar yine tek başına iktidar oldular...
Korkuyorum artık,önümüzü görememekten,yaşanacaklardan,doğmamış evladımın geleceğinden,%50 dışında kalan insanların hayatlarından korkuyorum.
Oy veren %50 umrumda bile değil.Evet ötekileştirmeyse aynen öyle.O insanların etrafımda olmasına katlanamıyorum.Gözümün içine baka baka zafer çığlıkları atmasına dayanamıyorum!
Uyanmadı ülkem uyanmadı.
Daha ne kadar umut besleyebiliriz ki?
Fitnat.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder