Seni görmeden bu kadar sevebiliyorsak doğunca nasıl olacak çok merak ediyorum.Hatta zaman geçtikçe kaybetme korkusu oturuyor midemin en üst köşesine.Az biraz stres olsam hemen vicdan azabı duyuyorum ve kendime çok öfkeleniyorum.Ben üzülünce sende hemen etkileniyorsun ve içeride top gibi oluyorsun,alıyor beni de bir korku.
Evlat acısı dedikleri bir şey var ya Allah kimseye yaşatmasın,hayal bile edemiyorum o insanları.Neyse annecim ben biraz duygusal günümdeyim heralde,bu konuları geçelim hadi,seni bütün kötülüklerden elimizden geldiğince uzak tutmaya çalışıyoruz.
Bu haftada çok rahat geçti ikimiz için.Sen şuan tam da böylesin;
Babycenter der ki artık bir karnıbahar büyüklüğündesin..
Bir sonraki doktor kontrolümüze kadar kocaman olmuş olacaksın,ne heyecanlı.
Anne de seninle beraber büyüyor,kocaman oluyor tabi ki,e sana yer açması lazım demi...
Bir hafta sonra ikinci trimester bitiyor,yakınlaşıyoruz artık birbirimizi görmeye ne kaldı şunun surasında.
Artık uygun pozisyonda olursan annenin göbeğinden kalp atışlarını bile duyacağız.Bizim sesimizi de duyuyorsun,iyi bir şey mi bazen bilemiyorum.Bazen sinirli olabilmek mümkün,o kısımları duyma en azından annecim olur mu?
Şuan karnımda kıpır kıpırsın,dedim ya bugün biraz stresli geçti inşallah huzursuz değilsindir,çünkü ben hemen sakinleşip seni üzmemeye çalışıyorum.
Bence bu yazı şimdilik burada bitsin,biraz fazla zırvaladı demi anne.
Seni çok seviyor ve öpüyorum.
Annen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder